Porozmawiajmy o magii. Ponieważ muzyka w swojej szczytowej formie jest rodzajem magii, która unosi i przenosi cię w inne miejsce. „Chcę, aby moja muzyka brzmiała jak rzucanie się z drzewa albo wysokiego budynku, lub jak uczucie bycia zasysanym w głąb oceanu, gdzie nie da się oddychać”, mówi Florence Welch. „To jest coś obezwładniającego i wszechogarniającego, że aż cię wypełnia; albo eksplodujesz wraz z tym, albo po prostu znikniesz.”

Florence pisze swoje najlepsze piosenki pod wpływem alkoholu lub na kacu, gdyż wtedy ma wolność, dzika muzyka przychodzi i tworzy się niekontrolowanie z fragmentów zgromadzonych w notatnikach i jej głowie. ”Jesteś czysty”, tłumaczy, „ale tak naprawdę cię nie ma na miejscu. Lewitujesz gdzieś między własnymi myślami, możesz wybrać to, czego potrzebujesz. Lubię te dziwne połączenia we wszechświecie. Czuję, że życie jest jak nieprzerwany haj, kiedy różne rzeczy do ciebie wracają.”

Sama Florence jest zlepkiem sprzeczności: mocna, lecz przerażona; kłębek nerwów i pasji, ciemności i czystej radości. „Odczuwam wszystko dość intensywnie, dlatego też muzyka musi być równie silna. Jestem bardzo smutna lub bardzo szczęśliwa; zmęczona, lub zupełnie oszalała. Wtedy jestem najbardziej kreatywna, ale to jest dla mnie niebezpieczne. Czuję, że mogłabym napisać parę dobrych piosenek, lub złamać parę serc. Tudzież stołów. Albo kieliszków.”

Jako performerka może wydawać się nieustraszona, lecz zdecydowanie za szybko ocenia samą siebie. Wszakże to kobieta, która dostała się do szkoły artystycznej Camberwell dzięki ułożeniu ogromnego znaku z kwiatów, głoszącego „Jesteś pi*dą”. Mówi o sobie „maniaczka, która traci kontrolę gdy się zakocha”. Jest też czymś unikatowym, coraz rzadszym w czasach karaoke popu: artystką, która odnalazła swój własny, autentyczny głos.

Jej niebosiężny, epiczny wokal, dziwaczne melodie i samowystarczalny muzyczny światek zdobyły już nagrodę Critics Choice Award na gali Brit 2009. Niektórzy porównują ją do Kate Bush. Da się znaleźć również szczyptę Toma Waitsa i Nicka Cave’a w jej mrocznych wizjach, a jeśli usłyszysz w tym nieco Bjork – to dla Florence komplement. Lecz głównie Florence działa zupełnie samodzielnie: radosne to miejsce, zaznacza, lecz także trochę przerażające.

Debiutancki album „Lungs” złożony jest z harf, chórków, bębnów, szybów windy, kawałków metalu, miłości, śmierci, fajerwerków, kwartetów smyczkowych, tupania, wzdychania, dziwnego, elektronicznego zawodzenia, owieczek, lwów, chorych, tłuczonego szkła, krwi, księżyca, gwiazd, drinków, trumien, zębów, wody, sukien ślubnych…i ciszy pomiędzy. Piosenki są pełne gotyckich obrazów, bajek i fantazji, i chociaż wiele tkwi między wierszami tekstów, Florence przekonuje, że są one zazwyczaj dość proste. „Wszystko jest o chłopakach!”, śmieje się. „Cały album traktuje o miłości i bólu. Ludzie uważają moje teksty za pokręcone, ale dla mnie jest to szczery, serdeczny album. Moim celem nie była dziwaczność. Wolałam, żeby był emocjonalny.”

Florence dorastała w Camberwell w południowym Londynie jako najstarsza z trójki dzieci. Jednym z jej najwcześniejszych wspomnień muzycznych jest stanie na szczycie kufra z kolekcją winyli ojca, tańczenie z nim do Rolling Stonesów. Zaczęła od śpiewania w domu do Niny Simone i Dusty Springfield; rozwinęła zakres głosu poprzez arie; później stała się młodocianą skatepunkówą, tuż przed zagubieniem się w Camberwellowskim światku squatowych imprez artystycznego kampusu. To eklektyczny miks, lecz dla niej tematem przewodnim zawsze są emocje. ‘Wszystko, co posiada szczere uczucie, ekscytuje mnie. Czy to ‘A Change is Going to Come’ Sama Cookesa, Eva Cassidy śpiewająca ‘Wade In The Water’, czy nawet ‘Umbrella’ Rihanny – mam obsesję na punkcie muzyki. Zagram Beyonce, Lil Wayne’a, ‘Hurricane’ Boba Dylana, ‘Going Down’ Bruce’a Springsteena.”

Florence odnalazła swoją przestrzeń chodząc do klubów i pubów oraz śpiewając na scenie w swojej sypialni. Do czasu skończenia szkoły zdążyła napisać piosenki pokroju „Kiss With A Fist”; wiedziała, że chce tworzyć muzykę, lecz zagadką był kierunek, w jakim miałaby z nią podążać. Zatem po roku pracy za barem udaje się do szkoły artystycznej – tworzyć namioty pod ławkami aby przespać kaca, wmawiając nauczycielom, że jest instalacją.

Dopiero po napisaniu niepokojącego „Between Two Lungs” wszystko złożyło się w całość. Zamiast perkusji, Florence biła w ściany studia gołymi rękoma. Budowała melodie na pianinie, chociaż nie wie, jak się na nim gra, oraz nagrywała wpierw wokale w tle, przed rozpisaniem głównego głosu. To nienormalne i zupełnie niekonwencjonalne, lecz również wspaniałe – dziwna, lecz tęskna piosenka o zatracaniu się w miłości. „Odnalazłam swój głos, czułam się jak w euforii”, wspomina. „To był długi proces, podczas którego uczyłam się, że mój sposób jest faktycznie prawidłowy. Cały ten album jest o mojej wierze w siebie.”

Co do Maszyny – to elastyczna i ustępliwa bestia. Może składać się tylko z Florence, zestawu perkusyjnego i pianina; aktualnie jest to siedmioosobowa ekipa, włączając długoletnich współpracowników – Roba Ackroyda (gitara), Chrisa Haydena (perkusja), Isabelli Summers (klawisze) oraz Toma Mongera (harfa). „Pracowałam z nimi przez długi czas i oni znają mój styl, sposób, w jaki piszę – oni wiedzą, czego chcę.”

Na żywo, Florence and The Machine stali się zupełnie inną bestią. Nie ma dwóch identycznych występów, a Florence daje z siebie wszystko, niczym opętana kobieta, zawinięta w ciuchy zwykle wyciągnięte z koszów w lumpeksie w ciągu dnia przed koncertem. „To po prostu poczucie absolutnej wolności”, mówi. „To brzmi tak banalnie, ale chcę poruszać ludzi. Nie w ten dziwny, dosłowny sposób. Chcę tylko im pomóc czuć to samo, co czuję ja.”

2006

Początek długiej drogi Florence and The Machine, drogi od malutkich barów do światowych, ogromnych scen zaczyna się w Soho Revue Bar w Londynie. Właśnie tam, pijana, dwudziestoletnia Florence Welch, studentka Camberwell College of Arts, była członkini zespołu Ashok , zrujnowana zakończonym związkiem ze swoją pierwszą poważną miłością- Mattem Alchinem spotyka Mairead Nash, część słynnego duetu Queens of Noize. Miejsce na pierwsze biznesowe spotkanie dość dziwne- toaleta. Mairead, będąca pod wrażeniem Florence śpiewającej piosenkę Etty James „Something’s Got a Hold on Me”, zaprasza ją na świąteczną imprezę do jej londyńskiego klubu, aby tam wykonała kilka coverów i uświetniła wieczór swoim występem. Florence, wbrew woli Nash, decyduje się na zaśpiewanie własnych piosenek, co okazuje się dobrym posunięciem- Mairead jest zachwycona.

‘Nigdy nie słyszałam kogoś o tak potężnym głosie! Odwróciłam się do Tabithy (Tabitha Denholm) i powiedziałam: Muszę być jej menedżerką!’ Mairead Nash, czerwiec 2009, The Telegraph

W tym samym czasie Florence wraz z Isabellą Summers występują wspólnie w lokalnych londyńskich klubach i pubach pod nazwą Florence Robot / Isa Machine. Ich drogi na pewien czas się rozchodzą, jednak nieco zmodyfikowana nazwa ich duetu na Florence and the Machine nadal jest znakiem rozpoznawczym Flo.

2007

Na rynek muzyczny wychodzi krążek zespołu Ashok ‘Plans’, z którym Flo kiedyś podjęła współpracę. Na płycie znajduje się piosenka ‘Happy Slap’, która później pojawia się również na debiutanckim longplayu FATM pod nazwą ‘Kiss with a Fist’ Mimo podpisania kontraktu, Florence decyduje się zrezygnować z dalszej kolaboracji, stwierdzając, że nie będzie mogła się w nim spełniać muzycznie.

Współpraca z Mairead zaczyna przynosić widoczne rezultaty- o Florence jest coraz głośniej, zaczynają się pierwsze wywiady, spotkania, współprace. Flo ciągle występuje, tym razem na scenie towarzyszy jej Devonte Hynes, znany jako Blood Orange. Ubogi akompaniament (gitara i bęben) rekompensuje niesamowity, silny, przekraczający wszelkie granice, 3 oktawowy głos. W tym samym czasie Florence decyduje się na porzucenie szkoły artystycznej na rzecz muzyki, gdyż nie widzi możliwości połączenia tych obu wyzwań.

Pod koniec roku 2007 do w zasadzie samotnej Florence dołącza stały gitarzysta Robert Ackroyd, który to wprowadza do zespołu perkusistę Chrisa Haydena. Florence and the Machine powoli zaczyna przybierać kształt podobny do dzisiejszego.

2008

Florence z coraz stabilniejszym składem powoli wdrapuje się na szczyt swojej kariery. W marcu dostaje propozycję od BBC występu na ‘South by Southwest’. Pamiętny koncert, który Flo kończy skokiem do basenu i schowaniem się pod scenę, zapada w pamięć zespołowi MGMT do tego stopnia, że proponują oni support tym nierozpoznawalnym na świecie londyńskim artystom. Nie są jedyni- o support prosi także Pete Doherty. Wspólna trasa z MGMT pozwala młodym Maszynom występować na takich festiwalach jak Reading czy Leeds.

W czerwcu wychodzi pierwszy singiel- Kiss With a Fist. Chwilę później Florence zaprasza do swojego zespołu Isabellę Summers, która ma być stałą keybordzistką (mimo tego, iż nigdy nie grała na klawiszach, ale co to za problem? Przecież się nauczy!)

Zaczyna się intensywna praca nad pierwszym krążkiem Maszyn. Dziewczyny dniami i nocami przesiadują w Crystal Palace i nadają kształt przyszłym ‘Lungs’. Jedno jest pewne- nic w stylu Kiss With A Fist. To nie jest droga, którą chce kroczyć Florence, wizje są kompletnie inne. W tym czasie powstają takie hity jak Cosmic Love, Dog Days czy Between Two Lungs. Siłą napędową jest niewątpliwe bolesne rozstanie Florence z jej ówczesnym chłopakiem- Stuartem Hammondem. Ból i rozłąkę przekłada ona na kartki papieru i nuty, a także na tworzenie kolejnego teledysku wraz z Tabithą oraz Tomem Beardem- tym razem do DDAO.

Podczas jednego z nagrań dziewczyny zauważają na ulicy ‘kolesia, niosącego na plecach coś co wygląda jak budka telefoniczna owinięta w koc’. Owym kolesiem jest nie kto inny jak Tom Moth, utalentowany harfista i jak się szybko okazuje kolejny, już piąty członek FATM. Jego pojawienie się w zespole sprawia, że wszelkie efekty muzyczne nagrane za pomocą taniego i tandetnego Rolanda zostają zastąpione przez piękny dźwięk harfy. A więc co do tej pory mamy? Florence, która nie do końca wie jaką drogą powinna podążać, Isę – keybordzistkę, która nie potrafi grać na keyboardzie, za to jak nikt zna się na remixach, Roba- niespełnionego filmowca brzdąkającego na gitarze, Chrisa ciągle pouczanego przez Flo jak powinien, a w zasadzie jak NIE powinien grać na bębnach oraz Toma, który do tego całego bałaganu wkracza ze swoją harfą. Nie brzmi to dobrze? Nic bardziej mylnego!

2009

Tuż po wypuszczeniu singla Dog Days Are Over pojawiają się dwie fantastyczne wiadomości: po pierwsze Florence and The Machine pojadą w trasę koncertową organizowaną przez NME a po drugie- nagroda krytyków Brits Awards. Nagroda bez albumu. Wystarczyły dwa single, by komisja doceniła talent Florence i przyznała jej jedną z ważniejszych statuetek w Wielkiej Brytanii. Fakt ten sprawia, że prace na nowym albumem stają się jeszcze bardziej intensywne, Flo czuje presję środowiska oraz konieczność udowodnienia, że zasłużyła na Brits. W tym czasie nawiązuje współpracę z producentem muzycznym –Paulem Epworthem, a lista ‘lungsowych’ utworów staje się coraz dłuższa. Dwa tygodnie przed wydaniem płyty pojawia się trzeci singiel ‘Rabbit Heart’ , natomiast 6 lipca następuje przełomowy moment- w sklepach muzycznych na całym świecie pojawia się długo wyczekiwany debiutancki album zespołu Florence and The Machine. Zespołu, który od tej pory będzie królował na największych światowych festiwalach. Zespołu, który będzie gromadził na swoich koncertach kilkudziesięciotysięczne tłumy. Zespołu, który przez długi czas nie będzie schodził ze swoim nagraniem z list sprzedaży.

A przecież to jeszcze nie koniec, to dopiero początek.

• W 2006 roku talent Florence został odkryty  przez Mairead Nash (przyszłą menadżerkę Flo), na jednej z organizowanych przez nią imprez Queens of Noize, kiedy to Flo zaśpiewała w toalecie utwór Etty James „Something’s Got A Hold On Me”.
• Oficjalne powstanie zespołu Florence and the Machine datuje się na 2007 rok. Początkowa nazwa grupy była żartem i miała brzmieć Florence Robot/Isa Machine, jednak okazało się, że jest zbyt długa, dzięki czemu Flo pozostała przy skrócie ‘and the Machine’.
• W sierpniu zespół wystąpił podczas pierwszej, debiutanckiej edycji festiwalu 1-2-3-4 Shoreditch Festival
• 2008 rok to pierwsza poważna trasa dla Florence + the Machine, jako support amerykańskiej grupy MGMT, co pozwoliło im wystąpić na bocznych scenach największych festiwali, takich jak Glastonbury, Reading and Leeds, czy Bestival.
• W tym samym roku ukazał się pierwszy singiel Florence + the Machine „Kiss With A Fist”, który znalazł się na 51. miejscu na listach przebojów w Wielkiej Brytanii.
• Kolejnym singlem promującym album Lungs został utwór „Dog Days Are Over”. Cieszył się większym sukcesem, ponieważ dwukrotnie zdobył status platynowej płyty w USA, gdzie znalazł się na 21. miejscu na liście Billboard Hot 100.
• 28 kwietnia 2009 roku zespół wydał swoją pierwszą EPkę zatytułowaną „A Lot of Love. A Lot of Blood”, na której znajdowały się takie hity jak Dog Days Are Over, Kiss With A Fist oraz cover zespołu Cold War Kids z piosenką „Hospital Beds”.
• W 2009 przed wydaniem debiutanckiego albumu, Florence + the Machine otrzymali prestiżową nagrodę Critics’ Choice Award przyznawaną przez Brit Awards, co uczyniło ich najbardziej obiecującym i wyczekiwanym zjawiskiem przyszłego roku.
• 6 lipca 2009 roku został wydany pierwszy studyjny album „Lungs”, który znalazł się na szczycie UK Album Charts, zdobył status kilkakrotnej platynowej płyty w Wielkiej Brytanii, status platynowej płyty przypadł natomiast w Irlandii, Australii, USA, jak i w Polsce. Album sprzedał się w nakładzie ponad 3,000,000 kopii na całym świecie.
• W 2009 roku zespół został nagrodzony m.in. przez Mercury Prize, UK Festival Awards oraz UK Music Video Awards
• Podczas Brit Awards 2010, Florence wraz z Dizzee Rascalem wykonała utwór „You’ve Got The Dirtee Love”, który zdobył  2. miejsce na liście UK Singles Chart. Ten sam utwór był jeszcze kilkakrotnie wykonywany przez duet, m.in podczas festiwalu Glastonbury w 2010 roku na Pyramid Stage.
• W tym samym roku został wydany utwór Heavy In Your Arms, który pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu Saga „Zmierzch”: Zaćmienie
• Przełomowym wydarzeniem w karierze Florence była nominacja do MTV Video Music Awards za teledysk do utworu Dog Days Are Over oraz występ na gali, który zapoczątkował fascynację zespołem w całej Ameryce. Dzień po tym wydarzeniu Florence Welch była najczęściej wpisywaną osobą w wyszukiwarce Google na całym świecie! (sama twierdzi, że ten fakt jest najbardziej przerażającą i przytłaczającą rzeczą, o której stara się nigdy nie myśleć).
• W czerwcu Florence + the Machine wystąpili na festiwalu Glastonbury, gdzie grali już od 2007 roku na najmniejszych scenach , jednak umiejscowienie zespołu na Other Stage było czymś przełomowym, ponieważ na tę scenę przyciągnęli do siebie jeden z największych tłumów w historii całego festiwalu! Podczas koncertu Flo ze wzruszeniem powiedziała  „Jest to dla mnie ogromna chwila. Zaczynaliśmy od grania w namiotach, a teraz  jesteśmy tutaj… To naprawdę wiele znaczy być na tej scenie, przed Wami wszystkimi. Nigdy nie chce Was opuścić”/ „This is a pretty big moment for me. To start in a tent and then be here… it means a lot to be on this stage in front of you. I never want to leave”.
• 2010 rok przyniósł zespołowi wiele nagród za debiutancki album „Lungs”. W rękach Florence znalazła się m.in statuetka Brit Awards w kategorii ‘MasterCard British Album of the Year’, Q Awards ‘Best Female Artist’ oraz ‘Best Track’, Meteor Music Awards “Best International Band” i “Musician of the Year”.
• Swoją pierwszą nominację do najważniejszej muzycznej nagrody – Grammy Awards, zespół otrzymał w 2011 roku, w kategorii Best New Artist
• W lipcu zakończyła się trasa promująca album Lungs, podczas której zespół zagrał 257 koncertów na całym świecie.
• W czasie jednego z pokazów Chanel prezentującego kolekcję Spring/Summer 2012 w obecności Karla Lagerfelda, Florence wykonała utwór What The Water Gave Me, świetnie uzupełniając podwodny motyw pokazu.
• 31 października 2011 roku odbyła się światowa premiera drugiego studyjnego albumu Florence + the Machine “Ceremonials”, który znalazł się na samym szczycie listy UK Albums Chart oraz sprzedał w nakładzie ok. 100 tysięcy kopii w pierwszym tygodniu od wydania.
• Spośród 12 utworów, które znalazły się na płycie, aż pięć zostało singlami promującymi album: What The Water Gave Me, Shake It Out, No Light No Light,  Never Let Me Go, Spectrum, Lover To Lover.
• Pierwszym i jedynym w dotychczasowej karierze Florence singlem, który zdobył pierwsze miejsce na liście UK Singles Chart i Irish Singles Chart został utwór „Spectrum” zremiksowany przez Calvina Harrisa.
• W 2012 roku FATM zdobyli dwie nominacje do nagrody BRIT Awards: British Female Solo Artist oraz Mastercard British Album of the Year “Ceremonials”. Zespół otrzymał również nominację do MTV Europe Music Awards jako ‘Best Alternative’.
• Florence + the Machine zdobyli statuetkę NME Awards za Najlepszy Utwór “Shake It Out” oraz dwukrotną wygraną w kategorii Best Solo Artist.
• 5 kwietnia odbyła się premiera drugiego koncertowego albumu Florence + the Machine, tym razem z serii MTV Unplugged. Koncert został nagrany w 2011 roku w Nowym Jorku i zawiera dwa covery: ‘Try A Little Tenderness’ oraz ‘Jackson’ w duecie z Joshem Hommem.
• 26 kwietnia 2012 został wydany utwór Breath of Life na potrzeby filmu „Królewna Śnieżka i Łowca”.
• Przy kolejnej współpracy Florence z Calvinem Harrisem powstał singiel „Sweet Nothing”, który został umieszczony na albumie brytyjskiego DJ’a oraz znalazł się na szczycie listy UK Singles Chart.
• W grudniu Florence + The Machine zostali nominowani do dwóch nagród Grammy Awards 2013 „Best Pop Vocal Album” za Ceremonials oraz „Best Pop Duo/Group Performance” za utwór „Shake It Out.
• 12 grudnia 2012 roku podczas koncertu w Dublinie zespół świętował oficjalne zakończenie trasy Ceremonials, która trwała od 13 października 2011 roku i objęła 126 koncertów na całym świecie.
• Podczas zapowiedzianej przerwy między trzecim albumem, Florence zagrała na trzech festiwalach, w tym po długim czasie odwiedziła Polskę na (Coke) Live Music Festival, który był jej jedynym europejskim koncertem w 2013 roku.
• W kwietniu odbyła się premiera piosenki „Over The Love”, która znalazła się na soundtracku filmu „Wielki Gatsby”.

• In 2006, Florence’s talent was discovered by Mairead Nash (her  future manager), it happened during a party organised by Queens of Noize – Flo followed Mairead into the toilets, took a huge chance and belted out Etta James’ Something’s Got a Hold on Me.
• Official rise of Florence + the Machine is dated on 2007. Band first performed for a time under the name Florence Robot/Isa Machine before shortening it to Florence + the Machine as it was felt to be kind of joke.
• In August, FATM performed at the first and debut edition of the 1-2-3-4 Shoreditch Festival.
• In 2008, took place the first real FATM tour, they supported MGMT on tour in Europe and this led to them playing music festivals, including Glastonbury, Reading and Leeds and Bestival.
• In the same year a first single of Florence + the Machine  – „Kiss With A Fist” was released and it reached #51 on the UK Singles Chart.
• Follow-up single from Lungs was „Dog Days Are Over”, which was much more succeed – it was certified double platinum in USA and reached #21 on the Billboard Hot 100
• 28 April 2009, FATM released their first EP entitled „A Lot of Love. A Lot of Blood”, which included Dog Days Are Over, Kiss With A Fist and a cover version of Cold War Kids song „Hospital Beds”.
• In 2009, before the release of their debut album, Florence + the Machine had won the Critic’s Choice Award at the BRIT Awards, which made them the most promising and awaited phenomenon of next year.
• 6 July 2009, Florence + the Machine released their first studio album Lungs in the United Kingdom, which debuted at number two on the UK Album Chart, was certified multiplatinum in UK and was certified platinum in Ireland, Australia, USA and in Poland as well. Lungs has sold more than three million copies worldwide.
• In 2009, the band received Mercury Prize, UK Festival Award and UK Music Video Award.
• At the 2010 BRIT Awards Florence and the Machine and Dizzee Rascal performed a mashup, entitled „You Got the Dirtee Love”. The recorded performance was subsequently released as a single and reached #2 on the UK Singles Chart. The duo performed the mashup several times, including Glastonbury Festival in 2010 on the Pyramid Stage.
• In the same year, FATM released track called Heavy In Your Arms for the soundtrack to The Twilight Saga: Eclipse.
• The big moment, when Florence and the Machine broke into American pop consciousness,  was  stunning live performance of „Dog Days Are Over” at MTV Video Music Awards and also nomination to this award (for Dog Days Are Over video). As a result, only one day after, Florence + the Machine became the number-one search on Google worldwide! (Flo says this fact is the most frightening and overwhelming thing and she tries to never think about it).
• In June, FATM played at the Glastonbury Festival (where they were performing on the smallest stages since 2007) on the Other Stage and their performance drew one of the biggest crowds of the day and one of the biggest in the Other Stage’s history! During the gig Flo with deep emotion said „This is a pretty big moment for me. To start in a tent and then be here… it means a lot to be on this stage in front of you. I never want to leave”.
• 2010 brought to the band many awards for their debut album Lungs, including MasterCard British Album award at the 2010 BRIT Awards, Best Female Artist at the Q Awards, Best Track, Meteor Music Award, Best International Band, Musician of the Year.
• In 2011, at the 53rd Grammy Awards Florence and the Machine were nominated for Best New Artist
• Tour supported album Lungs ended in July 2011, after 257 gigs worldwide.
• Florence emerged at the Chanel Spring/Summer 2012 show and performed as the closing styles paraded across the runway, in the presence of Karl Lagerfeld and all the audience, song What The Water Gave Me.
• The band’s second studio album, Ceremonials, was released on 31 October 2011. It reached number one on the UK Albums Chart and has sold 105,000 units in its opening week.
• Six singles were released from Ceremonials (from among 12 songs): What The Water Gave Me, Shake It Out, No Light No Light,  Never Let Me Go, Spectrum, Lover To Lover.
• “Spectrum”, fuelled by a remix by Calvin Harris, became the group’s first (and to date one and only) single to peak at number one on the UK Singles Chart and on the Irish Singles Chart.
• In 2012, Florence + the Machine were nominated for two Brit Awards (British Female Solo Artist and Mastercard British Album of the Year for “Ceremonials” ) and MTV Europe Music Awards in Best Alternative.
• Florence + the Machine won NME Award in the category for Best Track for “Shake It Out” and in the category for Best Solo Artist twice.
• On 5 April 2012 took place a premiere of the second live Florence + the Machine album, which was a part of the MTV Unplugged series. The album was filmed in 2011 in New York City and contains two covers: Try A Little Tenderness and Jackson with Josh Homme
• On 26 April 2012, the band released “Breath of Life”, a song which was recorded as the official theme song for the film Snow White and the Huntsman
• A result of second time collaboration Florence with Calvin Harris was song “Sweet Nothing”, which was released as a single from Harris’s album. The song entered at number one on the UK Singles Chart.
• In December, Florence + the Machine were nominated for Best Pop Vocal Album for Ceremonials and Best Pop Duo/Group Performance for „Shake It Out” at the 2013 Grammy Awards.
• On 12 December 2012, during a gig in Dublin, the band celebrated an official end of The Ceremonials Tour, after two years of worldwide touring and played in total 126 shows.
• In February 2013 (during band’s hibernation linked with work on third album) it was announced that Florence + the Machine would be playing at 3 festivals more, including Coke Live Music Festival in Poland, which was one and only FATM gig in Europe in 2013
• In April 2013, took place a premiere of a song, for Baz Luhrmann’s film The Great Gatsby, titled „Over the Love”