To była długa podróż. Podróż przez baśniową polanę, mroczną łąkę i magiczny las ery Lungs. Podróż przez potężne brzmienia magii, kościelne dzwony i spirytualistyczne obrzędy ery Ceremonials. Podróż zwariowanej studentki szkoły artystycznej, następnie żyjącej we własnym, hermetycznie zamkniętym świecie diwy. Siedmioletnia podróż, która wkroczyła na nowy etap. Wielki, niebieski i piękny etap. ‚How Big How Blue How Beautiful’ znów jest podróżą. Podróżą po dwóch latach życia Florence, swoistą odyseją odkrywającą nieznane nam dotąd zakamarki jej duszy. Album jest przede wszystkim ludzki. Jest spowiedzią kobiety- nie nimfy, nie Ofelii, nie wróżki. Kobiety. Zranionej, wściekłej, brutalnej, nieszczęśliwej, agresywnej, załamanej. Dawny maksymalizm ustąpił na rzecz surowości, dawne metafory ustąpiły na rzecz dosłowności. Florence dorosła a wraz z nią dorosła jej twórczość, która na tej płycie przepełniona jest bólem po stracie czegoś bardzo cennego. Kogoś bardzo cennego. ‚How Big How Blue How Beautiful’ wiele odsłania. To ekshibicjonistyczna część Florence, która zawsze skrzętnie chroniąca swojej prywatności, ubierająca sytuacje w tony przenośni dziś mówi, że „wznoszenie murów jest znacznie bardziej wycieńczające.” Teksty są przede wszystkim mocne i można odnieść wrażenie, że to one grają pierwsze skrzypce na całym nagraniu. Wychodzą z samego wnętrza Flo i ponownie się w nie wdzierają tym razem już u słuchacza. Dotykają najbardziej wrażliwej sfery, pozostawiając w niej swój trwały ślad. Florence nie pisze ku pokrzepieniu serc – rani je jeszcze bardziej, zostawia rysę, sprowadza na najgłębsze dno, aby potem mieć wrażenie, że może być tylko lepiej. Wszystkiemu towarzyszą powściągliwe, obdarte z nadprogramowych dźwięków akompaniamenty- wiodąca gitara, sekcja dęta, smyczki. Skąd zatem w tym całym smutku tak optymistyczny tytuł? ‚To był rok wzlotów i upadków, a płyta to odzwierciedla. Nie chciałam jednak, żeby tytuł do tego nawiązywał, chciałam żeby brzmiał inaczej. Na albumie zawarłam wiele rzeczy, które pozostają poza moim zasięgiem, do których dążę, których pragnę. Bywały takie momenty, że byłam w tym wszystkim aż zdesperowana. Jest taki mit grecki o Tantalu, który ukarany przez innych bogów, będąc w zbiorniku pełnym wody nie mógł się jej napić, tak samo sięgając po winogrona, one się od niego odsuwały. Taka idea czegoś nieosiągalnego. Myślałam o tym nieustannie ale po przesłuchaniu całego nagrania, stwierdziłam że jest inaczej. Stwierdziłam, że to wszystko posiadam, że to czego pragniesz- masz. I to uczucie zaprowadziło mnie do samego początku, dlatego też stwierdziłam, że ‚How Big How Blue How Beautiful’ powinno być tytułem i powinno otwierać cały album, ponieważ w tej frazie jest tyle nadziei a ona sama wyraża mój obecny stosunek do świata.’
Michalina Kowalczyk
To symbol nowego albumu – znak żywiołu powietrza i wody. Kryje się za tym idea bycia pomiędzy tymi dwoma światami. Tak jakby woda z Ceremonials i powietrze z How Big, How Blue. Miałam wrażenie, że How Big, How Blue to coś w rodzaju ucieczki z oceanicznych głębin ku niebu. Więc postanowiliśmy wykorzystać takie symbole.
Florence Welch, James Ford
Florence Welch, Kid Harpoon
Florence Welch, Isabella Summers
Florence Welch
Florence Welch, Markus Dravs
Dotychczas proces tworzenia opierałam na fantazji, na metaforach. Tym razem utwory oparte są na rzeczywistości. Ceremonials skoncentrowane było na motywie śmierci i wody, wizji ucieczki, transcendencji poprzez śmierć – nowy album jest o próbie nauki jak żyć, jak kochać świat, zamiast starać się z niego uciec. To nieco przerażające, bo nie mam zamiaru już za niczym się skrywać, mimo że zawsze wydawało mi się, że jest to konieczne.
Jakie znaczenie ma dla Florence tytuł albumu?
Utwór How Big How Blue How Beautiful to jeden z pierwszych, który napisałam na nowy album. Byłam w Los Angeles i uważam, że tamtejsze niebo jest tak bardzo inne niż to, które mamy w Londynie. Jest przeogromne i rozciąga się bezkresnie. W pewnym sensie, może to dawać dużo nadziei, ale też sprawiać, że jesteś narażony na wiele rzeczy. Więc jest w tym zarówno radość, jak i smutek.
Potem napisałam kolejne utwory i pojawiły się tam piosenki, które były bardziej zagmatwane. To był rok poważnych wzlotów i upadków. I ten album to ukazuje w pewnym sensie. Nie wiedziałam czy nadać mu tytuł, który symbolizowałby właśnie wzloty i upadki… chciałam, aby tytuł brzmiał trochę inaczej. Bo wiesz, czasem na świecie jest tyle rzeczy, które są poza naszym zasięgiem chociaż tak bardzo ich pragniemy… Na albumie pojawia się wiele zdesperowanych momentów, ale pomyślałam, że powinnam nadać jakiś mroczniejszy tytuł. Jest taki grecki mit, o Tantalu, który dostał od boga karę i cierpiąc głód, nie mógł dosięgnąć owoców wiszących nad jego głową, a umierając z pragnienia nie mógł napić się wody, w której był zanurzony po kolana. Więc miałam w głowie tę wizję czegoś, co jest zawsze poza moim zasięgiem.
Ciągle o tym myślałam. Ale potem przesłuchałam cały album i powiedziałam: Właściwie to nie jest to… Miałam wrażenie, że jednak to mam. Tę rzecz, którą zawsze chciałeś, w końcu to masz tylko, że nie zdawałeś sobie z tego sprawy. I wtedy to uczucie sprawia, że znów wracasz do punktu wyjścia… Więc pomyślałam, że How Big How Blue How Beautiful powinno być tytułem albumu i to właśnie otworzyło mi oczy na całą resztę, ponieważ to zdanie ma w sobie tyle nadzei. I właśnie takie są moje odczucia związane ze światem. (Wywiad z Kat Corbett, KROQ 2015)
Myślałam, że był to album o związku. Ale w rzeczywistości, po przesłuchaniu całości, doszłam do wniosku, że było to o związku, w którym byłam z samą sobą. Pomimo tego całego chaosu wokół miłości i jej utraty, myślę, że chciałam tak naprawdę rozgryźć samą siebie bardziej niż zrozumieć kogokolwiek innego. (Q Magazine November 2015)
Designed by Adrianna Polcyn | © Florence + The Machine Fan Club PL 2013 - 2017| Powered by Wordpress
